Raptem kilka dni temu mogliśmy obchodzić już 77 rocznicę Powstania Warszawskiego. Jak wiemy z historii Polski, była to wówczas największa zbrojna akcja podziemia w okupowanej przez Niemców Europie. Poprzez decyzję Dowódcy Armii Krajowej generała Tadeusza Komorowskiego, zaczęła się 01.08.1944 roku. Przez następne 63 dni powstańcy staczali walkę, której celem była niezależna Polska, wolna od zbrojnej interwencji niemieckiej i sowieckiej przewagi. Na podstawie ustaleń, około 16 tysięcy ludzi zostało pozbawionych życia podczas walki o stolicę, z kolei rannych było 25 tysięcy osób, wśród nich ponad sześć tysięcy ciężko rannych. Na dodatek, około 30 % osób, które w okresie Powstania Warszawskiego poniosły śmierć, to ofiary egzekucji dokonywanych poprzez niemieckie formacje policyjne oraz wojskowe. Niezaprzeczalnie największe nasilenie zbrodni na ludziach miało miejsce w czasie pierwszych dwóch tygodni sierpnia 1944 - kiedy obowiązywał rozkaz Hitlera dotyczący eksterminacji ludności Warszawy.

Niestety, mimo bezgranicznego poświęcenia i zadziwiającego bohaterstwa żołnierzy AK, i "zwykłych" cywili - Powstanie nie powiodło się. Mimo tego, bezsprzecznie należy pielęgnować pamięć oraz odwagę osób angażujących się w walkach i oddać im szacunek, bo przecież toczyli walkę o godność i wolność człowieka. W następstwie tego nie tylko w ten 1 dzień w trakcie całego roku, ale też od czasu do czasu zatrzymać się na moment w tej codzienności i zastanowić się nad tym, ile poświęceń i wyrzeczeń musieli znosić ludzie w tamtych czasach i w jak bohaterski sposób udowadniali swoją odwagę, heroizm, determinację oraz chęć jednoczenia się. W tym momencie łatwo jest bezpodstawnie oceniać tych ludzi, jednak nie zapominajmy o tym, że żyli oni w znacznie odmiennych realiach niż my. Warto też obeznać się dobrze z historią Powstania Warszawskiego, po to aby dowiedzieć się o większej ilości informacji, które również są istotne i potrafią odmienić nasze postrzeganie niemalże diametralnie. Okażmy swoją empatię i respekt.